Een paar dagen geleden vond ik onder de carport die binnenkort tegen de vlakte zou gaan, een nest van een huismus. Het nest was verlaten, met nog een niet uitgebroed eitje. Het raakte mij, het nest was zo liefdevol gebouwd. Ik dacht aan een tekst van Stef Bos, ‘een nest van vertrouwen waar je nooit uitvalt’. Het is een prachtig kunstwerk waar ik vol bewondering naar kijk. Het nest is opgebouwd uit diverse materialen en biedt zo een droge en warme plek, beschutting en geborgenheid. De takjes en dennennaalden zorgen voor de structuur. De ruimte daartussen is gevuld met bladeren, gras en mos. Zo wordt het bouwwerk gedicht ter bescherming van invloeden van buitenaf. Aan de binnenkant is het nest bekleed met veren, dons en stof, zacht materiaal voor warmte en comfort. Samen zorgen deze materialen voor de draagkracht van het nest. Een draagkracht die nodig is om vertrouwen te geven voor datgene waarvoor het bedoeld is, een broedplaats en een rustplek voor de jonge mussen en hun ouders.

Het nestje gaf mij een nieuw inzicht, het symboliseert de thuisbasis die ik voor mezelf heb vormgegeven na een intensieve fase van veranderingen in mijn leven. Een nest van vertrouwen, vertrouwen in de kracht in mezelf en de ander, in de goedheid en schoonheid van de natuur en de mensen die daar deel vanuit maken. Vertrouwen terugvinden na verliezen, vertrouwen ontvangen en geven. Vertrouwen scheppen en behouden. Een thema waar ik ook in mijn werkzame leven veel waarde aan hecht omdat vanuit vertrouwen zoveel meer mogelijk is. Ik werk als adviseur in de kinderopvang, onderwijs, zorg en welzijn. De branches waarin organisaties van betekenis willen zijn voor mensen die behoefte hebben aan een ‘nest van vertrouwen’. Het jonge kind, de hulpbehoevende oudere, gevluchte vrouwen.

In mijn verbeelding gebruik ik het nest als metafoor voor een dergelijke organisatie. De takken staan voor de structuur van de organisatie, doelstellingen, beleid en regelgeving. De bladeren en het mos verbeelden de mensen die het werk doen; samenwerking en communicatie verbinden de takken met elkaar. En de veren en het dons staan voor de liefde waarmee het werk wordt uitgevoerd en de aandacht voor degene die het nest bewonen. In eerder blogs heb ik gesproken over aandacht, als bron van verbinding en over de ruimte tussen de regels. In mijn ogen gaan de veren, stofjes en dons over deze elementen.

Stel  je zo’n nest eens voor zonder dat zachte materiaal? Hoe voelt dat? Je voelt je veilig maar mist de geborgenheid, de warmte. In veel organisaties waarin mensen met mensen werken ervaart men tegen wil en dank een zoektocht naar die zachtheid. Door wet- en regelgeving, administratieve rompslomp en gemaakte keuzes voor kostenbesparing is er (te) weinig tijd voor het aanbrengen van het materiaal wat het nest tot een comfortabele plek maakt, een plek die vertrouwen geeft en als een thuis voelt.

Dit wonderschone bouwkunst inspireert mij, niet alleen als adviseur maar ook als kunstenaar. Wederom ervaar ik de natuur als een krachtig reflectiemiddel. Als je oog hebt voor wat zich daarin aandient, dan krijg je gratis en voor niets mooie inzichten. Voor de bouwers van dit kunstwerkje hoop ik dat zij volgend jaar een veilige plekje zoeken in mijn tuin. De bouwers van het metaforisch nest wens ik de kracht toe om ruimte te maken voor de veren en het dons. Ik help graag mee.

10 augustus 2016